آتش این بی‌نشان افسانة آغازها

...

می‌گویند، ‌چهارشنبه سوری آئین زرتشتی نیست، زرتشتیان از روی آتش نمی‌پرند. ولی من ایرانی و زرتشتی تبارم. و سال‌هاست که آخرین سه شنبه اسفندماه، آتش افروخته‌ام، بارها و بارها از روی آتش پریده‌ام، هر بار شعله‌های رقصانش پیکرم را نوازش کرده، هربار پولک شراره‌هایش بر لبانم نشسته، هر بار نسیم شعله‌هایش بر چهره‌ام وزیده، هر بار نفس سرخ آتش، همنوا با «سرخی تو از من، زردی من از تو»، برگونه‌هایم نشسته: سرخی تو از من ...

چهارشنبه سوری، آئین مذهبی نیست، چهارشنبه سوری، آئین ایرانیان است، آئین ملتی که گذار از آتش را، از طلوع آتش هستی آزموده. از فرود کیومرث بر زمین، تا بازگشت کیخسرو به آسمان‌ها، ایرانی از آتش‌ها گذشته. سیاوش‌وار، بسان شهریاران، ایرانی از آتش گذشته.

چهارشنبه سوری آئین مذهبی نیست. گذار از آتش آغازهاست. بِسان میترا بر ارابه خورشید، یا همچو کاوه در آتش خشم، ایرانی از آتش گذشته.

چهارشنبه سوری، گذار از آتش زندگی است، دیدار یک دم جام جادوی جم، در فلات جاودان نوروزها‌ست.چهارشنبه سوری، شرارة آتش هزاره‌های تاریخ‌گریز، بی‌نشان افسانه آغاز هاست.