نوروز جمشیدی بر ایرانیان خجسته باد

...

بر پایة اسطوره‌های اقوام ایرانی، تخت شهریاری، که جمشید همچو خورشید درخشان بر آن تکیه زد، هدیه‌ای آسمانی بود. از آن هنگام روزی‌ نوین آغاز شد، و فر ایزدی نماد شهریاری جمشید گشت. در گرامیداشت چنین رخدادی است که نوروز را جشن می‌گیرند.
فروسی طوسی می‌گوید:
به جمشید بر گوهر افشاندند
مر آن روز را روز نو خواندند
چنین جشن فرخ از آن روزگار
بمانده از آن خسروان یادگار

و اما زرتشتیان می‌گویند،‌ به دوران جمشید شاه از پیشدادیان، سرما و طوفان ایرانویچ را فرا می‌گیرد و پس از سه سال، در آغاز بهار سرما به پایان می‌رسد؛ به شادی این رخداد جشن بزرگی برپا می‌شود.

خیام در نوروزنامه می‌گوید، "آفتاب در هر سیصد و شصت و پنج شبانه روز و ربعی، به اول دقیقه برج حمل باز آید، و چون جمشید این روز را دریافت، آن را نوروز نامید و جشن بزرگی به پا کرد."

در یکی از رباعیات خود خیام چنین می‌گوید:

این کهنه رباط را که عالم نامست
وآرامگه ابلق صبح و شام است
بزمیست که وامانده صد جمشید است
کاخی است که تکیه گه صد بهرام است

به گواهی اسطوره‌های ما، نوروز جمشیدی است. پیوند اسطوره‌های ایران با جمشید، شهریار هفت اقلیم، ناگسستنی است. آنان که در پی گسستن پیوند اسطوره‌های ایران با نوروز بر آمده‌اند، ‌آنان که در پی پوشالی کردن نوروز‌اند و آنرا بهاران، جشن طبیعت و ... می‌خوانند، آنان که با تیشة واژگان پوچ، کمر به قطع ریشة نوروز بسته‌اند، بدانند، نوروز یا جمشیدی است، یا که نوروز نیست.