صلح‌طلبی خاله‌خرسه!

...

امروز 65‌ امین سالروز آغاز جنگ جهانی دوم است. جنگی که به همت دموکرات‌های آمریکا، می‌رود تا ایران را نیز مانند عراق در کام خود کشد. جنگی که هم اکنون نیز به صورت دیگری همچنان در جریان است. در افغانستان، عراق، در سومالی و در «تی‌مور» شرقی و مسیحی ـ که اخیراً با هیاهو از اندونزی مسلمان جدا شد، تا «دموکراسی» را استقرار بخشد، ولی به ‌کام آشوب و هرج و مرج کشیده شد. امروز دیگر مدافعین حقوق بشر برای تی‌مور، سینه چاک نمی‌دهند. آنچه می‌خواستند حاصل شده: یک کشور «مستقل» مسیحی. حال شرایط هر چه باشد، دیگر اهمیتی ندارد. چرا که یک کشور، یک مذهب، نظامی است جادوئی، که به خودی خود شرایط تنش مداوم را فراهم می‌کند، هم در داخل، و هم در خارج از مرز‌هایش.

تجزیة کشورها و استقرار ‌حاکمیت‌های آنگلو‌ساکسون به نام «احترام به اقلیت‌ها» ـ که با هدف قوم گرائی، مانع پیوستن گروه‌های اجتماعی به یکدیگر می‌شوند، همگی در راستای حفظ تنش مداوم گام بر می‌دارند. چرا که این تنش، کار ساز است. کارساز کرکس‌ها‌ست، آن‌ها که از جنگ‌ها تغذیه می‌کنند. در راس هرم کرکس‌ها، صاحبان صنایع نظامی و صنایع به طور اعم قرار دارند. افزایش بودجة نظامی و کاهش بودجة خدمات، بهداشت و آموزش دو روی سکه توحشی است که امروز بر جهان حاکم شده. و سرچشمة این توحش را باید در نظام سرمایه‌داری جستجو کرد. نظامی که بر تقدس‌ها تکیه دارد: مذهب، قومیت، مالکیت و خانواده. عواملی که همگی از اسطوره‌های ادیان ابراهیمی تغذیه می‌‌کنند.

ادیانی که اندیشه و خلاقیت هنری را نیز در اسارت تقدس‌های خود می‌خواهند. به عبارت دیگر نویسنده، هنرمند، نقاش و... از مرزهای ادیان نمی‌توانند فراتر روند! گویا در این جهان جنایتکاران و بردگان بدون مرز، در این جهان لمپن‌ها و دست‌نشاندگان، فقط خلاقیت است که می‌باید محدودیت مرزی داشته باشد! چرا که خداوند ابراهیم، رقابت را بر نمی‌تابد! به همین دلیل است که در ادیان ابراهیمی، هنر، مذموم است. شعر، نقاشی، مجسمه سازی و ... همه و همه خشم خداوند ابراهیم را بر می‌انگیزند. چون این خدا، مانند فرستادگانش، خلاقیت نمی‌شناسد.

هنر آن 144 هزار «فرستاده» در این ‌بوده، که به ‌سلطه‌جویان و قربانیان سلطه، اطمینان دهند که عدالتی وجود دارد، ولی درآن دنیا! به عبارت دیگر پیام فرستادگان به «مستکبرین و مستضعفین» این بوده که تغییری در وضع موجود نباید داد. هر چه هست، تقدیر الهی است! به همین دلیل است که حتی تونی بلر هم قضاوت در مورد تهاجم نظامی به عراق را به «خداوند» واگذار کرده، به رأی موافق «دادگاه عدل الهی» اطمینان کامل دارد!

ولی همه مانند تونی بلر از جنگ حمایت نمی‌کنند! دیروز، تام هارکین، سناتور دموکرات در کنگره آمریکا، از هزینه جنگ شدیداً ابراز ناخشنودی کرده! حزب دموکرات آمریکا که بیشتر نقش عصای دست جمهوریخواهان را به عهده دارد، خود نیز کارگزار تفنگ فروش‌ها و تجار« محترم» مواد مخدر است. و در این راستا هیچ دلیلی ندارد که از هزینة جنگ ناخشنود باشد. جنگی که بهایش برای آمریکا، به گفته تام هارکین، ماهانه بیش از 6 میلیارد دلار بر آورد شده است. پس چرا سناتور دموکرات مانند «اصلاح طلبان» ایران، هیاهو برای هیچ به راه انداخته؟

فراموش نکنیم که بهای جنگ را «توده‌‌های محترم» حقوق بگیران تأمین می‌کنند و نه سناتورها. همچنین فراموش نکنیم که دموکرات‌ها، برای به راه انداختن جنگ، از خود فداکاری‌های بسیار نشان داده‌اند، و یوگسلاوی سابق به همت هم اینان تجزیه شد. اگر امروز دموکرات‌ها از هزینه سرسام‌آور جنگ فریاد و فغان سرداده‌اند، به این دلیل است که هزینه جنگ در واقع کافی نیست! بله، دموکرات‌ها می‌خواهند «آبرومندانه»، ارتش آمریکا را از عراق خارج کرده، به دوران شیرین کلینتون بازگردند. یعنی بمباران روزانة غیرنظامیان عراق، که چندین سال «بی‌سر و صدا» ادامه یافت و، از برکت برنامه «نفت در برابر غذا»، جیب سازمان ملل و اروپائی‌های سینه چاک حقوق بشر را پر کرد.

فواید این بازگشت پیروزمندانه به عملکردهای گذشته این است که، اگر نیروی زمینی آمریکا در عراق نباشد، تهاجم نظامی به ایران میسر می‌شود. یعنی به همان سبک دوران کلینتون، عراق و ایران را می‌توان در برنامة «بی‌ درد سر» بمباران روزانه گنجاند، و هزینه جنگ را هم چندین برابر افزایش داد. به همین دلیل است که مزدوران آمریکا در عراق، یعنی عبدالعزیز حکیم، که از برکت ارتش ایالات متحد در عراق حاکمیت یافته، خواستار خروج ارباب شده‌اند. شواهد نشان می‌دهد که دموکرات‌ها، در تدارک گسترده‌تر کردن دامنة جنگ در خاورمیانه‌اند.