شنبه، شهریور ۲۶، ۱۳۹۰


بیلی و لیبی!
...


اگر آدمی به چشم است و دهان و گوش و بینی
چه میان نقش دیوار و میان آدمی‌ات

در سالروز کودتای شهریور 1320،   پیروزی حزب «سوسیال ـ دمکرات» دانمارک در انتخابات به یک دهه حاکمیت پوپولیست‌ها پایان داد؛   اینهم از «کرامات» و «معجزات» دیمیتری مدودف!   دو روز پس از مسافرت ملکة دانمارک به روسیه،   پوپولیست‌های نازنازی اینکشور که پس از وقایع 11 سپتامبر با حمایت یانکی‌ها به قدرت رسیده بودند،  در انتخابات شکست خوردند و رجب اردوغان و به ویژه حکومت «مستقل» کفن‌فروشان جمکران را تنها گذاشتند.   حکومتی که دیپلماسی‌اش نیز بر توضیح‌المسائل منطبق شده.  

چه نشسته‌اید که دیپلماسی جمکران نیز مانند بقیة امور اساسی و «اصول» این حکومت از شکم و زیرشکم فراتر نمی‌رود.   افشاگری روابط فرضی عیال سرکوزی با یکی از فرزندان قذافی از مطالب مهم و دیپلماتیک «سایت ایران دیپلماسی» بوده.   سایت مهوع «خرازی» که دیپلماسی را با دکان خرازی اشتباه گرفته این مطلب «مهم» را به نقل از یک «جاسوس روس» منعکس کرده!   در واقع سایت تابناک با استناد به دکان داماد ملاممد خاتمی این مهملات را انتشار داده.   باشد که از این مفر کمک شایانی به گسترش توحش و ابتذال در فضای سیاسی «میهن اسلامی» کرده باشد.   حال که به توحش و ابتذال رسیدیم نگاهی داشته باشیم به نشانه‌های توحش،  یعنی به ارزش گذاردن «تخریب انسان.»   از آن جمله است،  تبریک گفتن به «خواهر» فلانی به دلیل شلاق خوردن فرضی ایشان!   اینهم حکایت تبریک گفتن آن وحشی بیابانی و پیروان‌اش به مناسبت مرگ جوانان ایران است.

خوانندة گرامی!   ما احکام توحش اسلام را در مجموع محکوم کرده‌ایم؛  قصاص،  قطع عضو،  سنگسار و شلاق زدن از جمله احکام اسلام است؛   بنابراین نیازی نمی‌بینیم هر بار اجرای یکی از این «احکام» را محکوم کنیم.   شلاق زدن به مسئول ستاد انتخاباتی میرحسین جلاد هم از نظر ما محکوم است،   ولی ایشان تنها کسی نیستند که در این حکومت توحش شلاق خورده‌اند؛  محکوم کردن شلاق خوردن شخص خاص،   یعنی تأئید اعمال این مجازات وحشیانه به دیگران.   همچنانکه انتقاد کاترین اشتون از بازداشت عبدالفتاح سلطانی نشان می‌دهد که ایشان به هیچ عنوان با حقوق انسانی کاری ندارند؛   فقط برای یک فرد خاص پستان به تنور چسبانده‌اند.  خلاصة کلام،   حقوق بشر،  ویراست اتحادیة اروپا «گزینشی» و در راستای «تخریب انسان» عمل می‌کند.   

این تحرکات موذیانه که در هم‌سوئی با تبلیغات بوق‌های استعماری صورت می‌پذیرد،  «افتخار به گذشته»،   به سخره گرفتن باورها،   تعلقات دینی،  بومی و قومی افراد را شامل می‌شود.   به یاد داریم که چندی پیش «صدای آمریکا» گزارش مفصل و گوساله‌پسندی در مورد اصل و نسب یهودی احمدی‌نژاد منتشر کرده بود.   اینک پیروان این مسیر «مقدس» به قلم زدن در باب ریخت و قیافة مهرورزی پرداخته‌اند،   و خلاصه پیشرفت در عرصة توحش و ابتذال شتاب بیشتری یافته.   حضور این «فرهیختگان» بگوئیم پدر و مادر،  محل تولد و ... و مشخصات فیزیکی «انتخابی» نیست!   آنچه می‌تواند مورد نقد و بررسی قرار گیرد،  رفتار و کردار انسان‌هاست؛  در جایگاه واقعی اجتماعی‌شان.   به عنوان نمونه بپردازیم به تحرکات مقامات حکومت اسلامی جمکران و نخست‌وزیر ترکیه.          

کفن‌فروشان به صورت ایستا،  و رجب‌اردوغان به صورت «سیار» برای حفظ منافع ارباب «عرق شرافت» می‌ریزند.   منافعی که با استقرار صلح در منطقه همواره در تضاد قرار گرفته و خواهد گرفت.   در نتیجه،  ‌ رجب اردوغان و همپالکی‌های‌اش وظیفه دارند برای تداوم و گسترش بحران میان کشورهای مسلمان‌نشین و اسرائیل تمام تلاش خود را به خرج دهند و اشغال سفارت اسرائیل در قاهره نمونه‌ای بود از این تلاش «مقدس»،   که البته ناکام ماند.   ولی رجب اردوغان همچنان به نبرد خیالی با اسرائیل ادامه می‌دهد.   چرا که ایشان نیز همچون اربابان‌شان در لندن و واشنگتن به «خداوند» تکیه کرده‌اند.

خداوندی که «تفنگ» و «فشنگ» را آفرید،  و از آنجا که شخصاً از فروش‌شان عاجز بود؛ «آدم» را نیز آفرید؛   و هزاران «پیامبر» را «برانگیخت» تا همة آدمیان را به «راه راست» هدایت کرده و «دلال» و پادو و جیره‌خوار و «بنده»،   و به ویژه غلام‌جان‌نثار را بجای «انسان» بنشانند.   اردوغان نیز یکی از همین بندگان شاکر و چاکر و غلامان جان‌نثار است که نمی‌باید با سردار جان‌نثاری که اخیراً «ورپریدند» اشتباه گرفته شود.  ولی اگر اردوغان همچنان ادامه دهد،  و عربده‌جوئی و نفس‌کش‌طلبی کند؛  ممکن است همین روزها به دیدار «شهید» جان‌نثاری نیز نائل آید.  اینهمه را محض اطلاع اهالی «رادیوفردا» گفتیم که مطالبات سازمان سیا در دریای مدیترانه را از زبان «رجب فوتبالیست» منعکس می‌کنند.   

اینان دولت سرکوبگر ترکیه را به عنوان «دولت دمکراتیک» در دکة خود  به فروش گذارده‌اند،   و پخش آگهی فروش برای این کالای بنجل را طبق معمول پاسدار شریعتمداری بر عهده گرفته.   کیهان جمکران،   مورخ 23 شهریورماه سالجاری،  ضمن اشاره به واکنش منفی مصری‌ها به سخنرانی اردوغان،   با انتساب «دمکراسی» به اسلام‌گرایان ترکیه در واقع با یک تیر چندین و چند نشان می‌زند.    نخست‌ اینکه با آلودن دمکراسی به لجن اسلامگرائی،   توحش خدامحوری را با دمکراسی در ترادف قرار می‌دهد و در گام بعد،   بر مخالفت مصری‌ها با دمکراسی تأکید می‌کند تا بتواند اشغال سفارت اسرائیل را به عنوان «خواست مردم» مصر به مخاطب بفروشد.

اشغال سفارت اسرائیل همانطور که در وبلاگ «بستنی و بنیامین» هم گفتیم همچون اشغال سفارت آمریکا در تهران فقط کارساز جنگ‌طلبان اسرائیل و تفنگ‌فروش‌های دو سوی آتلانتیک می‌تواند باشد.   به همین دلیل پس از شکست این برنامه،   حاکمیت آمریکا راه «بده ـ بستان» قبیلة  «ئوفر» را با کفن‌فروشان باز کرد!   به گزارش رادیوفردا،   مورخ 23 شهریورماه سالجاری،   «دولت آمريکا نام شرکت اسرائيلی ئوفر را از فهرست تحریم‌ها برداشت و بجای آن نام دو شرکت متعلق به زیرمجموعة شرکت ئوفر را قرار داد.»   به این ترتیب،  قبیلة ئوفر می‌تواند همچنان از بانک‌ها و سایر مؤسسات مالی آمریکا وام دریافت دارد:

«[...]‌ قرار دادن [نام]  شرکت برادران اوفر در فهرست تحريم،   اين شرکت [را] از دريافت [وام] و پشتوانه مالی فراتر از 10 ميليون دلار از [...] مؤسسات مالی آمريکا محروم [می‌کرد]»

حذف شرکت «ئوفرالله» از فهرست شرکت‌های تحریم شده ثابت می‌کند که یانکی‌ها به حقوق «بشر تفنگ‌فروش» خیلی احترام می‌گذارند،   و به هیچ عنوان حاضر نیستند این قماش بشر از حق و حقوق الهی خود،   یعنی دریافت وام و کمک‌های مالی محروم شود،‌  چرا که جان‌اش در گرو دلار است.   به گزارش رادیوفردا،  دو تن از برادران «ئوفر» پس از اعمال تحریم‌ها جان سپرده‌اند:

«[...] خانواده اوفر از ثروتمندترين تجار [...] اسرائيلی هستند.  يولی و سامی،  [ دو تن از برادران ئوفر] از زمان اعلام تحريم‌های آمريکا عليه اين شرکت درگذشته‌اند [...]»

مگر وزارت امور خارجة یانکی‌ها می‌تواند دست روی دست بگذارد تا برادران ئوفر،  یکی پس از دیگری «شهید» شوند؟  آنوقت چه کسی اموال ما ملت را غارت کند و به کفن‌فروش‌ها «نفتکش» عهد دقیانوس را به چند برابر قیمت بفروشد؟!   از این گذشته،   مگر هر کسی می‌تواند بقایای کشتی کریستف کلمب را با تف و سریشم بچسباند و آن را به عنوان «نفتکش» به فروش برساند؟   به هیچ عنوان!  از قدیم گفته‌اند،  این استعدادها «فقط نزد ئوفرالله است و بس،   نگیرند تحریم‌ها را به کس.»   

به عبارت دیگر حاکمیت آمریکا اینان را به ادامة تجارت «حلال» با حکومت مرده‌شویان،  یعنی فروش بنجل در بازارسیاه تشویق کرده.  شیفتگی یانکی‌ها به حکومت ریش و چادرسیا دلیل موجه دارد؛   بجز حکومت اسلامی،  هیچ دولتی از تحریم اقتصادی و گسترش بازارسیاه استقبال نمی‌کند.  و در چارچوب همین سیاست است که شاهد ارسال «رجب اردوغان» به کشورهای مصر و تونس و لیبی هستیم.   هدف از این دوره‌گردی تشویق اسرائیل‌ستیزی و پشتیبانی از تعصب و توحش اسلام‌گرایان در این کشورهاست.

به گزارش رادیو فردا،   مورخ 16 سپتامبر 2011،   رجب اردوغان در تونس به دولت اسرائیل هشدار داده و می‌گوید،   «ما اجازه نمی‌دهیم اسرائیل در مدیترانه به دلخواه خود عمل کند!»   عجیب است که دولت اسلام‌گرای ترکیه ناگهان به یاد عملیات اسرائیل در مدیترانه افتاده!   گویا نخست‌وزیر ترکیه عضویت رسمی کشورش را در سازمان ناتو و همچنین حمایت همه جانبة این سازمان را از اسرائیل فراموش کرده که چنین هارت‌وپورت به راه انداخته:         

«[...] اردوغان،   نخست وزیر ترکیه [...] در جریان دیدار از تونس به دولت اسرائیل هشدار داد [...] به گزارش خبرگزاری فرانسه [...] اردوغان در بخشی از سخنرانی خود [...]  گفت [...] ترکیه مصمم است که از آزادی تردد کشتی‌ها در این منطقه دفاع کند [...]»

البته اشارة اردوغان به ارسال کمک‌های به اصطلاح انساندوستانه به غزه،   یا بهتر بگوئیم،   ارسال سلاح و تجهیزات به کودتاچی‌های حماس است که هدفی جز تجزیة‌ فلسطین و ایجاد حاشیة ‌امن برای اسرائیل ندارند.   علیرغم گزارش هیئت تحقیق سازمان ملل که ورود کشتی ترکیه را به آب‌های اسرائیل محکوم کرده،   رجب اردوغان کوتاه نمی‌آید!   نخست‌وزیر ترکیه همچنانکه گفتیم به دلیل افلاس آمریکا می‌باید نقش روح‌الله خمینی را ایفا کند و ضمن سرکوب مردم ترکیه،   در صحنة‌ جهانی «جنجال» به راه اندازد.   

اما با توجه به تغییر شرایط،  نخست‌وزیر ترکیه ناچار شده همزمان  نقش خمینی و شیرین عبادی را با هم ایفا کند!   نتیجة این معرکه‌گیری در برابرماست.   اردوغان در داخل به کشتار کردها و سرکوب طرفداران لائیسیته مشغول است،   و در خارج مرزها،  از یک‌سو قوانین و مقررات بین‌المللی را به چالش می‌طلبد،  و از سوی دیگر،   طوطی‌وار به تکرار ترهات محفل نوبل در باب عدم تضاد اسلام با دمکراسی مشغول شده؛   همان ترهاتی که پیشتر از زبان شیرین عبادی،  حقوق‌دان جمکران منتشر می‌شد:

«[...]  خبرگزاری فرانسه می‌افزاید [...]  دیدار آقای اردوغان از تونس به خاطر تجربه ویژه ترکیه در استقرار نظامی دموکراتیک در جامعه‌ای مسلمان مورد توجه فراوان قرار گرفته [...] آقای اردوغان در تونس [...] تأکید کرد که هیچ تضادی بین اسلام و دموکراسی وجود ندارد[...]»

آقای اردوغان بسیار بی‌جا کرده‌اند!   با بی‌صبری منتظر بودیم «رجب اردوغان»،  فیلسوف بزرگ و «متفکر» عرصة تف و لگد در زمین فوتبال دمکراسی را برای‌مان «تعریف» کنند که کردند.   محفل فاشیسم بین‌الملل می‌باید از آقای اردوغان سپاسگزار باشد که بدون دریافت جایزة نوبل حاضر شد خودفروختگی و خریت‌اش را به اثبات برساند و حاکمیت برخاسته از کودتا را دمکراتیک معرفی کند: 

«[...] 99 درصد از مردم ترکیه مسلمان هستند و این هیچ مشکلی ایجاد نکرد.  ترکیه کشوری دموکراتیک و سکولار است و شما هم می‌توانید [...] در تونس همین کار را بکنید [...]»

بله ممکن است در تونس بتوانند ریش و چادر را به عنوان دمکراسی بر مردم حاکم کنند،   ولی بعید است در لیبی بتوان چنین معجزاتی صورت داد!   چهره‌های در هم رفتة کامرون و سرکوزی،   «فاتحان» فرضی جنگ لیبی شاهدی است براین مدعا!   در واقع انگلستان و فرانسه ناچار شده‌اند با طرح یانکی‌ها برای استقرار «حکومت مستقل» و «اسلامی» در لیبی مخالفت کنند.   به عبارت دیگر،   مسافرت مستر «فلتمن» به تریپولی برای پشتیبانی از اسلام‌گرایان نتیجه‌ای نخواهد داشت.  و به طریق اولی سفر رجب اردوغان نیز به لیبی بیهوده است!   ولی یانکی‌ها دست از اسلام نخواهند شست.   اگر «مایکل مک‌فال» به عنوان سفیر آمریکا در روسیه منصوب شود،  می‌توانیم بگوئیم که در پی انعقاد قرارداد «روس‌نفت و اکسون موبیل»، شاید مسکو برای رهائی از خرتوخر قلعة حیوانات با طرح آمریکا در ایران،   یعنی تکرار دورباطل «شیخ‌وشاه» موافقت کرده باشد.   

حکومت کفن‌فروشان چنان آشفته و بی‌نظم است که امکان مذاکره با آن عملاً وجود ندارد.   همچنانکه شاهد بودیم «سرنوشت» مذاکرات هسته‌ای با نمایندگان شورای‌عالی امنیت حکومت کذا عملاً در کیهان و نمازجمعة تهران،  یا بهتر بگوئیم در آستان مقدس «سیا» تعیین می‌شود.   به گزارش سایت فارسی نووستی،   مورخ 24 شهریورماه سالجاری،   روز گذشته،  «روگوزین»،   نمایندة دائم روسیه در ناتو که برای مذاکره در مورد سپر دفاعی به پاریس رفته بود اعلام داشت،   اگر مخاطب جدی برای مذاکرات دفاعی تعیین شود،   حاضر است به تهران برود:

«[...] راگوزین قصد دارد [...] برای مذاکرات دربارة مسائل دفاعی به تهران سفر کند اما این سفر را در صورتی انجام خواهد داد که ایران یک طرف صحبت جدی را برای وی در نظر بگیرد[...]»

طرف صحبت جدی یعنی اینکه ابتدا آمریکا با نتیجة مذاکرات موافقت کند تا حکومت کفن‌فروشان بتواند یک طرف صحبت «جدی» برای نمایندة ویژة دیمیتری مدودف در نظر گیرد،   در غیراینصورت مذاکره با ملایان اتلاف وقت خواهد بود.   خلاصه اگر یانکی‌ها بتوانند با اجرای طرح مک‌فال در ایران صورتک قابل قبولی برای جیره‌خواران‌شان تهیه کنند، ممکن است این صورتک برای روسیه هم قابل قبول باشد.   به استنباط ما،   شاید بعضی‌ها در مسکو چنین پنداشته‌اند که در اینصورت «نظم نسبی» بر ایران حاکم خواهد شد.   اگر این گمانه واقعیت داشته باشد،   باید بگوئیم جناح مدودف نان خوبی برای ملت ایران به تنور چسبانده!   

البته رئیس جمهور روسیه نانوائی نمی‌داند ولی با مقدمات پخت‌وپز نان بیگانه نیست.   سایت فارسی نووستی،  مورخ 14 سپتامبر 2011،  به مناسبت روز تولد رئیس جمهور روسیه،   «شغل‌های مختلف دیمیتری مدودف» را به همراه تصاویر ایشان انتشار داده و می‌نویسد:

«[...] دیمیتری مدودف [...] در ماه ژوئن سال 2011 [...] در شهر قازان آسیاب کردن آرد را فرا گرفت [...] مدودف [...] همچنین گاهی سلاح‌های قدیمی و نادر را در دست گرفته است [...] دیمیتری مدودف نه تنها در جمع آوری سیب زمینی [ که ] در برداشت چغندر قند [...] نیز کوشا بوده [...] تحصیلات دیمیتری مدودف در رشته حقوق بوده و وی در این رشته دارای درجه دکترا می‌باشد اما در سال‌هائی که سمت ریاست جمهوری روسیه را به عهده دارد، توانایی خود را در بسیاری از رشته‌های مختلف دیگر نیز نشان داده [...]  وی بعد از گذشت چند ماه از مراسم تحلیف،   در تاریخ 5 ژوئیه سال 2008 بیلی را برداشت [...]»

اگر واژة «لیبی» را کمی دستکاری کنیم،  از آن «بیلی» به دست خواهیم آورد.   امیدواریم رئیس جمهور روسیه جهت حل مسائل ایران مجبور نشوند از تجریبات‌شان در «بیل‌زدن» و به دست گرفتن سلاح‌های قدیمی بهره‌برداری کنند.   اما آرزو داریم جهت ادب کردن رجب اردوغان هر چه زودتر «بیل را بردارند!»   













...









 
   

Share




چهارشنبه، شهریور ۲۳، ۱۳۹۰


تریپولی و ترویا!
...

از شگفتی‌های سپتامبر 2011 هر چه بگوئیم کم گفته‌ایم!   از آنجمله است افتتاح رسمی نیروگاه بوشهر،  خفقان حکومت جمکران،  و نهایت امر شایعه‌پراکنی و گسترش ابتذال در سایت‌های کفن‌فروشان!   به عنوان نمونه سایت پاسدار محسن رضائی می‌نویسد،  نیکولا سرکوزی به خاطر دفاع از نوامیس عیال‌اش در برابر «سیف‌الاسلام»،   پسر قذافی به لیبی لشکرکشی کرده!   به عبارت دیگر سایت «تابناک» بفهمی،  نفهمی «کارلا برونی»  را در جایگاه «هلن آو ترویا» قرار داده؛  نمی‌دانیم در این سناریو به سرکوزی نقش «آشیل» را داده‌اند یا نقش «اسب ترویا؟»   و اما در افغانستان نیز شاهد ظهور یک گروه ویژه از طالبان هستیم که بجای بمب‌گزاری در اماکن عمومی‌ و کشتار غیرنظامیان افغانستان،  با اشغالگران آمریکائی می‌جنگد؛  هر چند هیچگونه مزاحمتی برای نظامیان انگلستان ایجاد نمی‌کند!   مسلماً عدم تهاجم اینان به ارتش بریتانیا دلائل «موجه» دارد.   به استنباط ما این شرایط به دلیل برازندگی و ادب و نزاکت دیوید کامرون،  نخست وزیر انگلستان ایجاد شده!

وبلاگ امروز را به «پیش‌درآمدها»،  و پیامدهای مسافرت پر سروصدای دیوید کامرون،‌ نخست وزیر بریتانیا به روسیه اختصاص می‌دهیم.   این سفر هر چند در رسانه‌های غرب تقریباً به سکوت کامل برگزار شد،   پیش‌درآمدش را ابتدا در قالب ابراز عشق «گلیست‌های» فرانسه به «ویشی‌ست‌ها» شاهد بودیم.   در مصر نیز،  برنامة ناکام «اشغال لانة جاسوسی» به اجرا در آمد؛  و در عراق «مقتدی صدر»،  که ارواح شکم‌اش خیلی با ارتش اشغالگر ناتو جنگیده، اعلام آتش‌بس کرد و ... و خلاصه در افغانستان نیز پایگاه نظامیان آمریکا منفجر شد.  صدای انفجار انبار اسلحه در فرودگاه تریپولی هم که به گوش همگان رسید! 

انفجار انبار اسلحه در پایتخت لیبی،  یعنی سلاح‌های «قدیم» نابود شده،   و ‌باید با تجهیزات نوین جایگزین شود.  تجهیزات نو،  درخشان و به ویژه اشرافی و «اتو کشیده»،  مثل دیوید کامرون،  نخست‌وزیر بریتانیا.   بله،   برخلاف «تونی بلر» که برق رذالت و وقاحت و فرصت‌طلبی و تازه به دوران رسیدگی‌اش چشم جهانیان را خیره کرده و می‌کند،  دیوید کامرون،  به قول معروف خیلی «سنگین و رنگین» است.   به همین دلیل نیز کنفرانس مطبوعاتی ایشان نه با همتای‌ روسی‌اش ولادیمیر پوتین،‌   که با دیمیتردی مدودف،  رئیس جمهور روسیه برگزار شد.   به عبارت دیگر،   دولت بریتانیا در برخی موارد،  از جمله در مورد فرانسه و لیبی با جناح دیمیتری مدودف به توافق رسیده.

به نظر می‌رسد در انتخابات آیندة فرانسه جائی برای نیکولا سرکوزی و جناح سنتی راست پیش بینی نشده باشد!   دولت  انگلستان را دستکم نگیریم؛   بریتانیا،  هر چند در حال حاضر به شدت تضعیف شده،  هنوز اهرم‌های خود را در اروپا،  به ویژه در فرانسه از دست نداده.  بی‌دلیل نیست که در آستانة مسافرت تاریخی دیوید کامرون به مسکو،   رسانه‌های فرانسه از زبان بعضی «مقامات» پیشین دولت «گلیست‌ها»،    زمزمة ائتلاف با فاشیست‌های «جبهة‌ملی» را سر داده‌اند،   و کسی هم به آن‌ها نمی‌گوید،  «کوشه!»   حال که به «کوشه» رسیدیم،  یک پرانتز باز می‌کنیم تا هم در مورد «گلیست‌ها» و هم در مورد «کوشه» توضیحاتی بیاوریم.  

در زبان فرانسه،   «کوشه»،  مشتق از فعل «کوشه» به معنای درازکشیدن،   مفهوم «درازکشیده» را می‌رساند،  ولی به سگ نمی‌گویند،  «درازکشیده»؛  می‌گویند «درازکش» یا «خوابیده!»  در واقع به سگ امر می‌کنند که خود را در «حالت» خوابیده قرار دهد.   خوانندة گرامی! امیدواریم مفهوم «کوشه» روشن شده باشد!   پس برویم به سراغ «گلیست‌ها» که هوس بازگشت به دوران نورانی«مارشال پتن» روشن‌ضمیرشان را داشتند.   بله،  حضرات ناگهان فراموش کردند که طی 60 سال اخیر،   «ژنرال دوگل» را به عنوان مخالف سرسخت «دولت ویشی» به خورد جهانیان داده‌اند!   اینچنین بود که بعضی‌ها که نام‌شان را نمی‌بریم،  اعلام داشتند «ائتلاف با ویشی‌ست‌ها»،   یعنی حزب «مارین لوپن»،  هیچ اشکالی ندارد!  دو روزی این بحث شیرین ادامه یافت تا اینکه در گیرودار بازگشت دیوید کامرون به لندن،  خفقان عمومی شکسته شد و علیرغم بیماری «ژاک شیراک»،  رهبر رنجور «گلیست‌ها» ‌بعضی‌ها در رسانه‌های فرانسه به یاد آوردند که «ویشیسم» نافی «گلیسم» است!  پیش از ادامة مطلب نیم‌نگاهی داشته باشیم به ماجرای «پتن» و «دوگل!» 

پس از اشغال کشور فرانسه توسط ارتش آلمان،   بجز نمایندگان انگشت‌شمار حزب کمونیست فرانسه،   اکثریت مطلق نمایندگان «مجلس شورای ملی» به دولت ویشی که با تجزیة‌ فرانسه،‌  خود را خادم ارتش آلمان معرفی کرده بود،  رأی اعتماد دادند.   در فرانسه این واقعیت تکاندهنده را مورخین انکار نمی‌کنند؛  هر چند سایت «رادیوفردا»،    از قلم الکن یکی از «نخبگان» ایرانی‌نما این واقعیت تلخ را واژگون نمایانده بود،   بگذریم.  دولت ویشی به ریاست عالیة «مارشال پتن»،   طرفدار هیتلر بود،  و از مطالبات و توهمات آلمان نازی حمایت تمام عیار به عمل ‌می‌آورد.   

آنچه «جنبش مقاومت فرانسه» خوانده می‌شود،  در کمال تأسف در اقلیت قرار داشت.   همچنانکه پیشتر هم به کرات در این وبلاگ گفته‌ایم لندن و واشنگتن نیز مخالفتی با موسولینی و هیتلر نداشتند؛  اینان انتظار داشتند آدولف هیتلر برای‌شان دروازه‌های روسیة بلشویک را بگشاید.  سیاست دوم اینان نیز «نبرد با فاشیسم» بود،  که بعدها الگوی نبردشان با تروریسم و طالبان را از روی آن نسخه‌برداری کردند!   به همین دلیل است که همزمان با افتتاح نیروگاه بوشهر،   خبر افتتاح دکان طالبان در «قطر» منتشر می‌شود!

روسیه در بوشهر نیروگاه تولید برق هسته‌ای افتتاح می‌کند،‌  یانکی‌ها هم برای رقابت با مسکو،  در حوالی بوشهر دفتر و دستک طالبان را علم می‌کنند که به خواست قادر متعال،‌  نور توحش از آن ساطع می‌شود.  خلاصه توسعة مطلوب گاوچران‌ها «الهی» است!  مگر باراک اوباما نگفت  «خدا» پشت و پناه ماست؟!  در همین سایت رادیوفردا اظهارات پیامبرگونه اوباما  انتشار یافته بود!   به مرور زمان سخنرانی‌های رئیس‌جمهور یانکی‌ها به پوچیات امام روشن‌ضمیر میرحسین ‌جلاد شباهت یافته و خلاصه معلوم شد بیانات شیوای اوباما محصول همان کارگاهی است که طی سه دهه اخیر ترهات مقامات جمکران را نیز تولید کرده و می‌کند.  همین کارگاه مقدس است که دل در گروی ریش و لچک و توحش و «باورها» دارد، و چنین وانمود  می‌کند که با طالبان و القاعده و خلاصه با لشکر ریش و پشم و چادرسیا در نبرد است،‌   بگذریم.

سایت فارسی نووستی،  مورخ 22 شهریور 1390،  می‌نویسد آمریکا از «طرح طالبان»،  مبنی بر افتتاح نمایندگی در قطر حمایت می‌کند.   نووستی در ادامه می‌افزاید،  روزنامة تایمز،  مورخ 12 سپتامبر سالجاری این مطلب را به نقل از «دیپلمات‌های غربی» منتشر کرده.   به گزارش تایمز،  غرب امیدوار است که با گشایش این نمایندگی در امیرنشین قطر،  افراد مسلح با حکومت افغانستان آشتی ‌کنند‌ و این جنگ طولانی به پایان برسد!   بله،   بالاخره معلوم شد هدف ارتش ناتو در افغانستان،  فراهم آوردن زمینة به رسمیت شناختن تروریست‌های اسلام‌گراست،  یعنی همان‌ها که به بهانة نابودی‌شان به افغانستان و عراق لشکرکشی کرد.   جالب اینجاست که روزنامة تایمز لندن،  به  نقش انگلستان در رسمیت بخشیدن به «جنبش طالبان» هیچ اشاره‌ای  نکرده و از زبان وزیر امور خارجه بریتانیا می‌نویسد،  «‌کار،  کار آمریکاست»:             

«[...]‌ یک منبع دیپلوماتیک غربی [می‌گوید با نمایندگی طالبان در  قطر] به مثابه حزب سیاسی [برخورد] خواهد شد [...] انگلستان [از اظهار نظر در این زمینه]  خودداری ورزیده [...]  وزیر [امور] خارجه انگلستان می‌گوید،  این کار ایالات متحدة امریکاست [...]»

بله،   اتفاقاً درست هم می‌گوید؛  آمریکا برای طالبان «خوب» در قطر نمایندگی باز می‌کند، در حالیکه انگلستان از این کارها بی‌نیاز است؛   چرا که طالبان جیره‌خوار لندن در ترکیه،  پاکستان،   افغانستان،  و از همه مهم‌تر در کشور ایران حکومت می‌کنند و به افتتاح نمایندگی در «قطر» به هیچ عنوان نیازی ندارند.   افتتاح نمایندگی طالبان در قطر بازتولید الگوی کودتای 28 مرداد است؛   انگلستان برای حفظ منافع خود در منطقه یک‌بار دیگر دست نیاز به سوی آمریکا دراز کرده و یانکی‌ها پذیرفته‌اند که قطر را رسماً به پشت جبهة طالبان تبدیل کنند.   با توجه به انتشار این خبر بهجت‌اثر،   آنهم پس از انفجار بمب در پایگاه نظامی آمریکا و شلیک راکت به فرودگاه نظامی «بگرام» به نظر می‌رسد،   بریتانیا برای مقابله با گسترش نفوذ روسیه در منطقه به «کمک فوری» نیاز داشته!   و از آنجا که آنگلوساکسون‌ها زبان یکدیگر را خوب می‌فهمند،   «تایمز لندن» افتتاح نمایندگی طالبان در قطر را به «آمریکا» نسبت می‌دهد.

البته این رفتار انگلستان دلیلی جز فروتنی و تواضع و شکسته‌نفسی ندارد؛   لندن هرگز به نقش سرنوشت‌ساز خود در کودتای آیرون‌ساید،   کودتای شهریور 1320،  کودتاهای 28 مرداد و 22 بهمن و... و خصوصاً «جنجال سبز» و «اشغال لانة جاسوسی» در تهران و قاهره اشاره نخواهد کرد.   چرا که سازمان دادن به کودتا و به راه انداختن کاروان خردجال،  در هر حال ایجاد نفرت می‌کند،   چه کودتا پیروز شود،  و چه مانند «اشغال لانة جاسوسی» در قاهره با شکست توأم گردد.   به همچنین است در مورد نقش تعیین‌کنندة بریتانیا در کشور فرانسه،  به ویژه در دوران ظهور هیتلر و آغاز جنگ دوم جهانی.   طی این جنگ،  حاکمیت فرانسه به شاخة دوم سیاست بریتانیا تبدیل شد.

لندن ژنرال دوگل را برای روز مبادا در آب نمک خوابانده بود.   در صورت پیروزی بلشویک‌ها و شکست نازی‌های،   ژنرال می‌بایست سیاست دوم لندن را در اروپا به اجرا در آورند.  و این سیاست پس از شکسته شدن محاصرة استالینگراد و نابودی ارتش آلمان در خاک روسیه عملیاتی شد.  در این هنگامه بود که پیروزی بلشویسم بر فاشیسم مسلم می‌نمود.   در نتیجه لندن نیز صحنه را تغییر داد و شاخة دوم سیاست‌اش در فرانسه را «فعال» کرد.   ژنرال دوگل در رأس یک ارتش «آنگلوـ آمریکن»،   به عنوان طرفدار «متفقین»،   دولت ویشی را سرنگون فرمودند،   و به «مارشال پتن» پیشنهاد کردند فرانسه را ترک گوید.   ولی پیشنهاد ایشان مورد پذیرش قرار نگرفت و «شارل دوگل» مجبور شد،  مارشال پتن،   «فاتح بزرگ جنگ اول جهانی» را،  برای حفظ ظاهر،  به جرم خیانت زندانی کند!   جالب اینکه،   همین ژنرال دوگل،  «موریس پاپون»،   همه کارة دولت ویشی را در جایگاه‌‌اش ابقاء نمود!   با توجه به آنچه در وبلاگ‌های پیشین در مورد «پاپون» گفته‌ایم و با در نظر گرفتن تضاد «تاریخی ـ رسانه‌ای» گلیسم با ویشیسم،  ابراز عشق گلیست‌ها به جبهة ملی فرانسه،   آنهم در آستانة سفر نخست وزیر بریتانیا به مسکو،  می‌تواند تهدید غیرمستقیم روسیه به شمار آید.  تهدیدی که با هدف ارسال سوسیالیست‌ها به کاخ ریاست جمهوری فرانسه صورت می‌گیرد.   اما «تهدید» کذا به این مختصر محدود نماند.

به محض اینکه در رسانه‌های فرانسه ائتلاف با فاشیست‌ها مورد اعتراض قرار گرفت،   برنامة «افشاگری» نیز آغاز شد.  فردی که به «مسیو آفریک» کاخ الیزه معروف شده،   پس از 20 سال دلالی بین دولت‌های آفریقائی و فرانسه ناگهان اعلام داشت مخارج حزب  ژاک شیراک  را آفریقائی‌ها تأمین کرده‌اند!   ایشان که «بورژی» خوانده می‌شوند،   فرمودند شخصاً 20 میلیون دلار نقد به «شیراک» و «دوویلپن» داده‌اند!   از مسیو آفریک پرسیدند چرا پس از 20 سال اینحرف‌ها را می‌زنید؟  فرمود،  وجدان‌ام بیدار شد و فهمیدم دیگر سکوت جایز نیست!  می‌بینیم که بیداری وجدان دلال و پادو به میرحسین و شیخ کروبی محدود نمی‌شود!  «مسیو آفریک» را گفتند،   برای ادعای خود شاهدی هم دارید؟  پاسخ‌شان منفی بود!   البته کسی که از این نوع «برنامه‌ها» خبر ندارد خواجه حافظ شیرازی است.

با اینهمه،   «مسیو آفریک» بخشی از واقعیت را می‌گویند؛   اصل مطلب این است که دولت‌های آفریقا به همة احزاب فرانسه «کمک مالی» داده و می‌دهند.   این کمک‌ها به حزب ژاک شیراک و «دست‌راستی‌ها» محدود نمی‌شود!   خلاصه،  اگر بعضی‌ها می‌پندارند به این ترتیب سوسیالیست‌ها دلپذیر خواهند شد،   و برای بازتولید «پیروزی» حزب‌شان در انتخابات ریاست جمهوری می‌توان صحنه‌سازی به راه انداخت،   سخت کور خوانده‌اند.   این برنامه همچون افتتاح نمایندگی طالبان در قطر و مأموریت رجب اردوغان در کشورهای عرب مبتلا به طاعون بهاره با شکست روبرو خواهد شد.

اردوغان که میانة بسیار خوبی با اهود اولمرت داشت،  و رفیق گرمابه و گلستان ایشان به شمار می‌رفت،  ناگهان به یاد «افتخارات» افتاده و می‌گوید،   «افتخار ترکیه از ارتباط با اسرائیل اهمیت بیشتری دارد!»   عجیب است که ارتباطات کمالیست‌های ترکیه با اسرائیل،   زمانیکه ارتش این کشور جنوب لبنان را با خاک یکسان می‌کرد افتخارات رجب «فوتبالیست» را مخدوش نکرده بود!   امروز نه تنها اردوغان خواهان قطع رابطه با اسرائیل شده که از تهاجم نیروی زمینی به خاک عراق نیز داد سخن می‌دهد!   در واقع به دلیل افلاس ارباب،   رجب اردوغان همان نقشی را بر عهده گرفته که پیشتر خمینی دجال مجری آن بود:   تضعیف عراق و تأمین حاشیة امن برای اسرائیل.  این حاشیه فقط با استقرار دارودستة اولمرت و نتانیاهو در انزوای کاذب به دست می‌آید.

این است هدف اصلی از مسافرت اردوغان به مصر،   تونس و لیبی؛  کشورهای «بهارزده» که از هم اکنون بهارشان رنگ خزان و خون گرفته.   اردوغان به نیابت از سوی ارباب،  کودتاچیان مصر و تونس و لیبی را به قطع رابطه با اسرائیل تشویق خواهد کرد؛   ولی این طرح ابلهانه هم محکوم به شکست خواهد بود.  سازمان ملل موجودیت اسرائیل را به رسمیت شناخته و حاکمیت دست نشاندة ترکیه،   به ویژه امثال رجب اردوغان در جایگاهی نیستند که بتوانند با مزخرف‌بافی و پوچ‌گوئی و افتخار و غیره،   یکجانبه‌گرائی کرده و قواعد و مقررات بین‌المللی را نقض کنند.   هر چند اهالی لوموند و گاردین و شرکاء،   مایلند «ترکیه» الگوی کشورهای مسلمان‌نشین باشد و حاکمیت ریش و لچک و سیاست سرکوب داخلی و لگد به طاق طویله در عرصة بین‌المللی به عنوان «مردم‌سالاری دینی» بر ملت‌ها تحمیل شود تا منافع اسرائیل‌پرستان اسلام‌نواز خدشه‌دار نگردد.   آن‌ها که به تأمین انزوای کاذب برای حاکمیت اسرائیل تمایل دارند می‌توانند از نیکولا سرکوزی بیاموزند «اخلاص عمل!» 

به گزارش فیگارو،   مورخ 13 سپتامبر 2011 ،   «آرنو کلارسفلد» از سوی سرکوزی به مقام ریاست «ادارة مهاجرت» کشور فرانسه منصوب شد.   در مورد کلارسفلدها و وابستگی محفلی‌شان پیشتر مفصل توضیح داده‌ایم و دلیلی جهت اتلاف وقت نمی‌بینیم.   فقط یادآور شویم که «آرنو» خدمت سربازی‌اش را در «تساهال» ـ  ارتش اسرائیل ـ  گذارنده؛  پیام‌های کاربران فیگارو شاهدی است بر این مدعا:

«[...] نظارت یک نظامی اسرائیلی بر مسائل مهاجرت [...] اول دوستان،  بعد دوستان همسر عزیزم [...] آیندة وکلای بدون موکل [نظیر] بورژی و کلارسفلد در راهروهای قدرت یافت می‌شود.  [البته] قدرت شغل‌سازی برای دوستان و هیچ‌ها،   نه قدرت یافتن راه حل برای‌آیندة فرانسه و فرانسوی‌ها.»

می‌بینیم که برخلاف ادعای «تابناک»،   نیکولا سرکوزی برای دوستان سابق همسرش از هیچ خدمتی فروگذار نمی‌کند.   مسلماً اگر اقامت پربرکت سرکوزی در کاخ ریاست جمهوری تمدید شود،   «سیف‌الاسلام قذافی» نیز در دولت آیندة فرانسه پست و مقامی «درخور» خواهد داشت!   اما عدم رضایت فرانسوی‌ها و سفر قریب‌الوقوع «کامرون ـ سرکوزی» به لیبی به کنار،   به نظر نمی‌رسد دولت انگلستان خواهان ادامة این برنامة مهوع باشد.   در تاریخ 12 سپتامبر سالجاری،   دیوید کامرون حمایت دولت‌اش را از مواضع روسیه در مورد لیبی اعلام داشت.   سایت انگلیسی زبان نووستی،  مورخ 12 سپتامبر 2011،  می‌نویسد،   نخست وزیر بریتانیا به خبرنگاران گفت،  «لندن از مواضع روسیه در کنفرانس لیبی پشتیبانی خواهد کرد.»   

به گزارش نووستی،   شرکت‌کنندگان در این کنفرانس در مورد نظارت بر «استقرار دمکراسی» در کشورهای شمال آفریقا به توافق رسیده‌اند.   یادآور شویم،   کنفرانس مذکور در تاریخ اول سپتامبر سالجاری در پاریس برگزار شد و در وبلاگ «سگ و سپتامبر» آن را به عنوان پایان روند رایج و «شیرینی» معرفی کردیم که همزمان با نجات یانکی‌ها از مخمصه، «تصویر دلپذیر» از حاکمیت فرانسه در مقام نظام «مستقل» و «صلح‌طلب» نیز ارائه می‌داد. خلاصه بگوئیم برخلاف پوچ پردازی‌های تابناک،   تهاجم وحشیانه به کشور لیبی هیچ ارتباطی با قصة «سیف» و «کارلا» ندارد!   تریپولی،  «نفت توشه!»   












...












Share