انتخابات عاریائی!

جرج اورول،   در رمان «1984» جهانی را به تصویر کشیده که توسط نخبگان اداره می‌شود؛ پیوسته در جنگ است؛ ‌ آزادی‌های فردی و حریم خصوصی در آن پایمال می‌شود؛  و رهبر فرهمند ـ  بیگ‌برادر ـ  و «نفرت از دشمن» بر آن حاکمیت دارد.    اینک همین «رهبر فرهمند» در بریتانیا،   «انتخابات» را به ابزار گسترش اسطوره‌فروشی ـ  فاشیسم ـ  تبدیل کرده!      

 

در اوج تحرکات کودتائی حکومت ملایان،   همزمان با حضور رئیس‌جمهور فرانسه در شورای همکاری خلیج فارس،   و در شرایطی که شیپور وزارت امور خارجه بریتانیا به ستایش «اخلاق والای آریائی نازی‌ها» نشسته بود،   نتایج غیرمنتظرة انتخابات مجلس عوام انگلستان، پیام روشنی داشت:   حاکمیت بریتانیا از عادی‌سازی تروریسم ـ ارائه تصویر دلپذیر از نازیسم ـ صرفنظر کرده!    و به استنباط ما تقارن اعلام نتایج انتخابات مجلس عوام با ‌میعاد پیروزی متفقین بر ارتش آلمان نازی ـ  8 مه 1945 ـ   این گمانه را تقویت می‌کند.   البته دچار توهم نشویم.  ‌ انصراف رسانه‌ای بریتانیا از «عادی‌سازی» تروریسم،   و اهداء جایگاه مناسب به حزب محافظه‌کار برای تشکیل کابینة یکدست،   با هدف گسترش چپاول آتلانتیست‌ها در حوزة‌ «بریکس و شانگهای» صورت گرفته!   

لندن می‌خواهد شیخک‌های عرب را تحت نظارت فرانسه قرار دهد؛  ‌با «آلمان،  سوئد،  و دانمارک» محور نفوذ در بریکس بسازد،  و ... و از همه مهم‌تر زمینه را برای انتخاب یک رئیس جمهور نازنازی و روس‌ستیز در ایالات متحد فراهم آورد.   جنجال رسانه‌ای پیرامون قتل«سیاهپوست بیگناه توسط پلیس نژادپرست»،   و تظاهرات «مردمی» در اعتراض به این جنایات بخشی است از همین سیاست گوساله‌فریب که با هدف دوقطبی کردن فضای جامعه و نشاندن عوام در جایگاه «قضاوت» اعمال می‌شود.   به این ترتیب،   طرفداران پلیس را در برابر طرفداران سیاهپوستان قرار می‌دهند.  و نهایت امر،   نیروی حافظ نظم قانونی در جایگاه «شیطان» می‌نشیند،  و سیاهپوست،  ‌ حتی اگر مجرم هم باشد،   تبدیل می‌شود به «فرشته!»

این نمایش مهوع،   با هدف «صف‌سازی» در برابر حوزه‌های رأی‌گیری و کسب «مشروعیت بالا» برای رئیس‌جمهور آینده آمریکا به راه افتاده.   رئیس‌جمهوری که می‌باید از هر جهت مشوق سیاست‌های «یوتوپیا‌سازی» بریتانیا باشد!   زمینة اقتصادی این سیاست،  پس از عرضة «صکوک» در بازار سهام لندن،   با ‌افتتاح نخستین «بانک اسلامی» در کشور آلمان فراهم آمده.   بله دولت آلمان،   برای رفاه حال مسلمین،  «بانک اسلامی» به راه انداخته!  سرمایة بانک مذکور نیز توسط دولت‌های قطر و ترکیه،  حامیان تروریسم در سوریه و دیگر کشورهای منطقه تأمین خواهد شد،   و ... و «هدف»‌ بانک مذکور هم «کمک به مسلمانان» اعلام شده!    قرار است این بانک برای سرمایه‌گزاری و همچنین رعایت احکام توحش دین اسلام به مسلمانان آلمان «کمک» کند:

«[...] این بانک با هدف کمک به مسلمانان برای رعایت دستورات اسلامی و فرصت سرمایه گذاری به مسلمانان ایجاد شده [...]» 

منبع:  مهرنیوز،   مورخ 13 فروردین‌ماه سالجاری

و بهترین مبلغ بانک وحشی‌گری در آلمان،  آخوند جنایتکار و شیعی‌مسلک جمکرانی است که با پول ملت ایران دکان تبلیغات اسلام باز کرده.   ترهات‌پراکنی ملائی پیرامون «خدمات» اسلامی بانک کذا،‌   این گمانه را تقویت می‌کند که «هدف» اصلی از تشکیل این به اصطلاح بانک،  گسترش توحش ضدلائیسیته در کشور آلمان است.  باشد که زمینة مناسب برای سرکوب «آزادی بیان» فراهم آید!   همان هدفی که دستگاه هیتلر با شعار «نه شرقی،  نه غربی» دنبال می‌کرد،  تا سرمایه‌ها را به سوی مراکز تحت نظارت آنگلوساکسون‌‌ها هدایت کند!   اینبار هیتلری در دسترس نیست،‌   از اینرو شیخک قطر و دولت «حاج» رجب‌اردوغان،   می‌باید به داد محافل سرمایه‌داری آلمان برسند!   همه یاری کنند تا جایگاه «برتر» آنگلوساکسون‌ها محفوظ بماند.   البته این شرایط اسف‌بار به کشور آلمان محدود نمی‌شود،  در فرانسه هم اوضاع به از این‌ها نیست!   رئیس‌جمهور فرانسه ناچار شده برخلاف مقررات بین‌المللی،   قرارداد فروش میسترال به روسیه را نقض کند؛ ‌ بجای برزیل،  به شیخ‌نشین قطر،  حامی تروریست‌های خاورمیانه هواپیمای جنگی بفروشد،   و در جلسة شورای همکاری خلیج فارس «شخصاً» حضور یابد!   به عبارت دیگر،   لندن یک‌بار دیگر سطل زباله را روی سر فرانسه خالی کرده.   

البته اوضاع آشفتة فرانسه،   موضوع این وبلاگ نیست،   ولی بررسی واکنش تند رئیس جمهور فرانسه به اظهارات دیوید کامرون ـ  برگزاری رفراندوم برای خروج از اتحادیه اروپا ـ می‌تواند تا حدودی عدم رضایت فرانسه از یکه‌تازی‌های لندن را نشان دهد.   فرانسوا اولاند در واکنش به تهدیدهای نخست‌وزیر بریتانیا اعلام داشت:

«[...]‌  این اتحادیه بر مبنای مقررات [حقوقی] ایجاد شده[...]»

منبع‌:  فیگارو،  مورخ 9 مه 2015                           

به عبارت دیگر،  رئیس‌جمهور فرانسه به لندن یادآوری می‌کند که «یکجانبه‌گرائی» در اتحادیه اروپا قابل پذیرش نیست.   مشکل اینجاست که ایالات متحد،   همانطور که در مورد کودتای سوم اسفند اوکراین هم شاهد بودیم،  یکجانبه‌گرائی را به کل اتحادیه اروپا تحمیل می‌کند،   تا از این مفر در برابر نزدیک شدن اتحادیه به روسیه سد سکندر بسازد!  خلاصه برای آتلانتیست‌ها،   می‌باید در بر همان پاشنة 100 سال پیش،   یعنی «تقابل با مسکو» بگردد.   و پایه و اساس این تقابل،   یکجانبه‌گرائی،  یوتوپیاسازی،  «استثناءگرائی» و خلاصه «احترام به ادیان» بوده و هست:

«[...] در این بانک پرداخت وام برای الکل،  پرورش خوک کشتار و فروش آن و قمار وجود ندارد[...]»

همان منبع

بانک فقط بانک‌الله!   حتماً هنگام ورود به این بانک‌الله هم بایدحجاب‌تان را رعایت کنید!   بله این بانک به احکام توحش اسلام خیلی «احترام» می‌گذارد،  ‌چرا؟   چون شیخک قطر که به برده‌فروشی و روسپی‌خانه‌داری شهرة آفاق است،‌   در این بانک سرمایه‌گزاری فرموده‌اند.   و فراموش نکنیم که دایرکردن «روسپی‌خانه»،   از منظر آنگلوساکسون‌ها نشان از «اخلاق والای آریائی» دارد:

«[...] ارتش آلمان نازی قرار بود که یک نیروی منظم آریائی باشد که هرگز رابطه جنسی غیرمتعارف نداشته [...] اما [...] فرماندهان نازی [چون] از بیماری‌های مقاربتی نگران بودند در سراسر سرزمین‌های اشغالی فاحشه خانه‌های زنجیره‌ای نظامی تأسیس کردند[...]»

منبع:  بی‌بی‌سی،  مورخ 4 مه 2015

این «تأسیسات آریائی» حتماً منبع الهام همان بانک‌ اسلامی‌ای است که شیخک‌‌ها در آلمان بازکرده‌اند.  به هر تقدیر می‌باید بپذیریم،  فرماندهان «نیروی منظم آریائی»،   با تأسیس «روسپی‌خانه زنجیره‌ای» خدمت بزرگی به نژاد نیست‌درجهان آریائی‌شان کرده‌اند!  و اگر مطلب بی‌بی‌سی را یک مرحله منطقی به پیش رانیم،  می‌بینیم که شیخک‌های عرب هم نژادشان آریائی،  یا بهتر بگوئیم «عاریائی» شده،  ولی خودشان نمی‌دانند!  شاید به همین دلیل باشد که بریتانیا خیلی به عاریائی‌ها «احترام» می‌گذارد.  از اینرو همزمان با انتشار بیانیة لوزان،   برای‌شان در آلمان بانک افتتاح کرده‌،  و ارتش خداجوی فرانسه هم با چند فروند رافال   مأمور پاسداری از این جانوران وحشی شده.   به عبارت دیگر،   لندن در عرصة واقعیت،  اقتصاد و زیرساخت‌های اروپا را تحت قیمومت اقتصاد برده‌داری شیخ‌نشین‌ها و آتاترکیست‌های ترکیه قرار می‌دهد تا ارتباط اقتصادی این اتحادیه با مسکو تضعیف شود.   

در دورة ریگان هم،   حاکمیت آمریکا،   با شعار طرفداری از حقوق بشر،  اقتصادش را تحت قیمومت اقتصاد برده‌داری عربستان قرار داد،   و نتیجة این سیاست،  گسترش تروریسم در آمریکای لاتین،   خاورمیانه و قفقاز بود که به فروپاشی اتحاد شوروی،  و تخریب زیرساخت‌های ایالات‌متحد نیز انجامید.    اینک نوبت به اتحادیه اروپا رسیده،   تا در مسیر خدمت و از خودگذشتگی در راه آتلانتیسم،   دست به «خودتخریبی» بزند،   به این امید که ضربه‌ای هر چند ناچیز به مسکو وارد آورد!‌   

تحریم رژة پیروزی مسکو در 70مین سالگرد تسلیم ارتش آلمان نازی،   بخشی است از همین سیاست نفرت‌فروشی محفل احترام به ادیان.   عدم حضور رهبران اتحادیه اروپا در رژة پیروزی مسکو نشان می‌دهد که آزادی از زنجیر اسارت فاشیسم،  به مذاق اینان خوش نمی‌آید و «مرگ را بر این زندگی ذلت‌بار» ترجیح می‌دهند!  حال که به بساط مرگ‌پرستی و نفرت از زندگی ـ پایه و اساس دکان فاشیسم ـ رسیدیم،   امیدواریم «یورونیوز» نمرده باشد!  چون امشب خیلی فداکاری کرد و چند دقیقه‌ای را به پخش آتش‌بازی و رژة پیروزی مسکو  اختصاص داد!           

       

دروازة توحش بزرگ!

محفل استعماری «شیخ‌وشاه»،   برای تکرار دورباطل خیز برداشته؛  بار دیگر زوج «لات و آخوند» پای به میدان جنگ زرگری گذاشته‌!   لات «دروازة تمدن بزرگ» را نشان می‌دهد:

«اظهارات فرمانده سپاه در مورد حرکت به سوی تمدن بزرگ.»

منبع:  رادیوفردا،  مورخ 4 مه 2015

 و آخوند هم از لات و از تمدن بزرگ وی «تبری» می‌جوید:

«نمی‌توان به کسی که دستبند و کلت دارد گفت تو هم اجتهاد کن.»

همان منبع 

ضمن تبری جستن از لات ـ نیروی انتظامی جمکران ـ   آخوند حسن روحانی امروز بالای منبر رفته تا با حذف اهداف «مادی» تظاهرات،  آن را با «جرم» و «خلاف» در ترادف قرار دهد؛   تظاهرکننده را در جایگاه «خلاف‌کار» و «شیطان» بنشاند و ... و از آخوند تصویر«فرشته» ارائه دهد:

«[...] دولت حق اعتراض را برای تمام قشرها و اصناف به رسمیت می‌شناسد[...]»

منبع: رادیوفردا،  مورخ 4 مه 2015    ‌

رئیس دولت تف و تکفیر در کمال وقاحت تظاهرات صنفی را به اعتراض کشکی،  یعنی راهپیمائی و شعار معنوی تقلیل داده!   حال آنکه اعتراض صنفی «اهداف مشخص مادی» دارد.  به عبارت دیگر،  این «اعتراض» ابزاری است برای آغاز روند حقوقی «مذاکره» کارفرما ـ  دولت یا بخش خصوصی  ـ  با نمایندگان اصناف.  ولی آخوند جماعت از آنجا که وحشی و انسان‌ستیز است، ‌ هر گونه‌ روند حقوقی را نفی می‌کند.   از اینرو شیخ حسن پدیدة گنگ و مبهم «حق اعتراض» را بجای «حقوق اصناف» نشانده و ادعا می‌کند که به اینان لطف هم دارد:

«[...]‌وی با اشاره به راهپیمائی کارگران پس از سال‌ها،  افزود:  با من مشورت کردند که گفتم بگذارید بیایند،   ما باید تحمل کنیم[...]»

همان منبع

بله حسن فوتبال با ارسال چماقدار به تظاهرات روز جهانی کارگر،  خیلی صبر و تحمل نشان داده!   توگوئی تظاهرات صنفی «جرم و خلاف» است،   و دولت تف و تکفیر با «بزرگ منشی» آن را تحمل می‌کند!   باید اذعان داشت که حسن روحانی افسار گسیخته،  و در زمینة خشونت و حماقت،  گوی سبقت از گوبلز حکومت اسلامی یعنی محمد خاتمی نیز ربوده!   حتی ملاممد گوبلز هم جرأت نکرد،   روز جهانی کارگر را به ابزار شیطان‌سازی از کارگر مهاجر تبدیل کند.

  

روز اول ماه مه،  دولت حسن روحانی چماقداران‌اش را به تظاهرات کارگران فرستاد،  تا ضمن «سلب مسئولیت» از خود،   «شیطان‌سازی» کرده،   بهره‌کشی از نیروی کار و استثمار کارگران را به حساب «کارفرما و کارگر مهاجر» بگذارد.   اینچنین بودکه جشن روز جهانی کارگر در کشورمان تبدیل شد به فرصتی طلائی برای «تکرار» شعارهای انسان‌ستیز راست افراطی که فاشیست‌های اروپا نشخوار می‌کنند!  

در اروپا هم به استثناء رسانه‌های چپ،‌   دیگران چنین وانمود می‌کنند که شرایط نابسامان کارگران به دلیل حضور «کارگر خارجی» به وجود آمده،   نه به دلیل سیاست «شیوة تولید» که آگاهانه و عامدانه بر این منطقه حاکم شده.   اگر گروه‌های چپ را کنار بگذاریم،‌  در اروپا،  هیچ مرجع سیاسی و اقتصادی نمی‌گویدکه شرایط استراتژیک و مالی‌ای که بورژوازی سنتی بر این منطقه حاکم کرده‌،  ‌ به کارگر مهاجر برای حفظ «نرخ بالای بیکاری»  نیاز دارد.  چرا که این نرخ بالای بیکاری است که روند تولید را در حوزة «یورو ـ دلار» مقرون به صرفه می‌کند.   در عمل،   با حفظ نرخ بالای بیکاری دستمزدها در حد امکان پائین نگهداشته می‌شود،  و بهره‌وری سرمایه‌داری از نیروی کار بهینه خواهد شد.  خلاصه هیچکس نمی‌گوید که شیوة‌ تولید «سرمایه سالار» بدون «کارگر مهاجر» با تهدید فروپاشی روبرو می‌شود! ‌    

البته صرفاً برای حفظ نرخ بالای بیکاری نیست که روند مهاجرت نیروی کار،  و خصوصاً جوانان کشورهای جهان سوم به اروپا و آمریکا شتاب گرفته؛  دلائل فراوان است.  به طور مثال،   جنگ‌افروزی‌های منطقه‌ای به افزایش بودجة نظامی در کشورهای غرب منجر می‌شود؛ دولت‌ را به بانک‌ها مقروض‌تر می‌کند،  و از این مفر،  هم کنترل شبکة بانکی بر قوة اجرائی تشدید می‌شود،  و هم زمینة مهاجرت نیروهای کارآمد مناطق جنگ‌زده به سوی ‌اروپا و آمریکا شتاب می‌گیرد.   خلاصه بگوئیم،   مشکلاتی که شیوة تولید آتلانتیست در داخل و خارج به وجود آورده به این مختصر محدود نمی‌شود.   با این وجود دولت‌های جهان سوم،  اگر از حداقل استقلال عمل و مسئولیت‌پذیری  برخوردار باشند،   می‌توانند با اعمال نظارت منسجم و تنظیم قوانین و خصوصاً «اجرای قوانین کار» در برابر این شرایط موضع مناسبی اتخاذ کنند.

نیازی نیست که بگوئیم حکومت اسلامی هرگز در این وضعیت نبوده و نیست.   در تداوم همان سیاست تقابل با مسکو که به کودتای میرپنج و آشوب‌سازی مصدق منجر شد،‌  این حکومت را محفل «کارتر ـ برژینسکی» برای سرکوب مطالبات دمکراتیک و تاراج ملت ایران به قدرت رسانده.   و رخدادهای تأسف‌آور اول ماه مه نشان داد که حکومت مذکور به شیوة‌ مصدق در سنگر راست‌افراطی نشسته و برای سرکوب کارگران می‌خواهد آن ها را در برابر یکدیگر قرار ‌دهد.  البته سرکوب جنبش‌های کارگری در آمریکا و اروپا سابقة درخشانی دارد،   ولی بحران‌های کارگری غرب موضوع این وبلاگ نیست؛  ‌ موضوع توحش و  «مسئولیت‌گریزی» دولت‌های پیاپی جمکران است.

اسلام‌پرستان جمکران،   هم از تعیین «حداقل حقوق» کارگر سرباز زده‌اند،   هم دست کارفرما را برای «تعیین حقوق کارگران» بازگذاشته‌اند،  تا بتوانند زمینة استثمار هر چه گسترده‌تر کارگران مهاجر را فراهم آورند،   و با شیطان‌سازی از اینان،  در تبلیغات‌شان «قربانی استثمار» را مسئول نابسامانی شرایط کارگر ایرانی جلوه دهند.   این همان شیوة گوبلز است که «قربانی خشونت» را «مسئول خشونت» معرفی می‌کند!  و جالب اینجاست که در زمینة «مسائل کار و کارگر» در ایران،  چپ‌گرایان وطنی نیز در راستای همین سیاست گوبلز حرکت می‌کنند!  

از منظر تاریخی،   موضع‌گیری مسلحانة چپ‌گرایان در برابر حکومت‌ها از یک‌سو،   و هم‌صدائی و همگرائی‌های مقطعی حزب توده با حکومت‌های فاشیست به یک سلسله «ناآگاهی» از مواضع چپ در قشر کارگر ایرانی دامن زده.   به طوری که کارگر ایرانی می‌پندارد با تهاجم به کارگر خارجی می‌تواند منافع خود را تأمین کند!  این دقیقاً به  موضع‌گیری همان اراذل و اوباشی می‌ماند که خیال می‌کردند آخوند جماعت چادر و روسری را برای زنان پیش کشیده،   در صورتیکه حجاب اجباری را نه برای زن،  که برای کل جامعه  ـ زن و مرد ـ  درست کردند.     

پس از کودتای 22 بهمن 57،   چپ‌گرایان ایران به دو گروه کاذب «طرفدار و برانداز» تقسیم شدند.   براندازان برای «سلطنت» قشر کارگر و نابودی بورژوازی «منحط» سینه می‌زنند. «طرفداران» هم از قماش حزب توده و شرکاء پشت سر امام خمینی،  و بعدها محمد خاتمی،‌ گوبلز جمکران و میرحسین موسوی ـ  این فرد در دوران صدارت‌اش قوانین کار را لغو کرد ـ  صف کشیدند و می‌خواهند به دوران نکبت‌بار امام روشن‌ضمیرشان بازگردند.   اینکه حزب توده ترهات «نهج‌البلاغه» و حدیث و روایت و درویش‌بازی‌ را با بلشویسم تلفیق کرده،  و از آن «حقوق کارگر» استخراج می‌کند از استعداد قابل تحسین حزب کذا در زمینة شارلاتانیسم  حکایت دارد.   داس‌الله باید توضیح دهد در این میان آنچه به زیر سم فاشیسم می‌افتد،   چیست؟  تجربة تظاهرات روز اول ماه مه به صراحت نشان داد که قربانی این شیوة‌ برخورد جز کارگر نخواهد بود!    

به دلیل همین برخورد غیرمنطقی چپ‌گرایان ایران است که دولت حسن فوتبال به خود اجازه می‌دهد،  روز اول ماه مه چماقداران‌اش را با شعارهای ابلهانة فاشیست‌‌های غرب به خیابان‌ها بیاورد تا بوق‌های جمکران نیز در کمال وقاحت مطالبات نئونازی‌های غرب را به حساب «مطالبات صنفی کارگر ایرانی» بنویسند.  حال آنکه مطالبات صنفی کارگران،  هیچ ارتباطی با «ابراز نفرت» از کارگر افغان نمی‌تواند داشته باشد.

مسئول شرایط اسف‌بار کارگران ایران «دولت» است،   نه کارگر مهاجر.   دولت می‌باید با تنظیم حداقل معیشت،  ‌ برای کارگران «حداقل حقوق» واقعی تعیین کند،  و با بهره‌برداری از نیروی اجرائی و قضائی کارفرما را به رعایت این حداقل موظف نماید.  ولی با توجه به اینکه حکومت اسلامی جمکران یک مجموعة «فاقد مسئولیت» است،   قوة‌ مجریه این حکومت نیز مانند دو قوة دیگر در مسیر آشوب‌سازی ـ   مسئولیت‌گریزی ـ گام برمی‌دارد.   نیازی نیست که بگوئیم ورود عناصر و عوامل این حکومت توحش‌پرور به «تظاهرات روز کارگر»،   فقط با هدف «توجیه فاشیسم»،  و تخریب این روز جهانی صورت گرفت.   ولی راه دور نرویم،   در کشور فرانسه نیز حاکمیت همین «مأموریت» را به جبهة ملی اینکشور واگذار کرده.  

جبهة کذا روز اول ماه مه را پشت قبالة پرسوناژ موهوم «ژاندارک» انداخته،   و عربدة‌ «فرانسه برای فرانسوی‌ها» سر می‌دهد.  خلاصه،  شعارهای اینان همان مطالبات چماقداران دولت تف و تکفیر در تظاهرات روز جهانی کارگر است!   بله،  اینان دنیای خیلی کوچک و «مامانی» و خانوادگی دارند؛  ‌ چاهک پوپولیسم که یکصدسال در ایران حکومت تشکیل داده،‌  پیوندهای گرم و داغ خانوادگی با «جبهة ملی» فرانسه و دیگر محافل فاشیست غرب برقرار کرده.  

ولی این چاهک‌های خانوادگی با یکدیگر تفاوت‌هائی هم دارد.   در فرانسه،  پس از شکست آلمان نازی در جنگ جهانی دوم،   تروریست‌ها از «حکومت» ساقط شدند!   ولی در ایران شرایط در «مسیر عکس» متحول شد؛   گسترش تروریسم اسلامی در دستور کار قرار گرفت.  و پس از ترور رزم‌آرا،   محمد مصدق را از پستو بیرون کشیدند تا شعار ابله‌پسند «نه شرقی،  نه غربی» هیتلر را بازنشخوار کند؛   ارتباط با شوروی را در ردة «منهیات» قرار دهد؛‌  چاه‌های نفت را به انحصار لندن و واشنگتن در آورد،  و از همه مهم‌تر دست به «تفکیک جنسیتی» در دبستان‌های ایران بزند.   خلاصه،   اگر در رسانه‌های مدعی طرفداری از لائیسیته و دمکراسی و غیره،   بعضی‌ها از محمد مصدق «قهرمان ملی ایران» می‌سازند،   مسلماً ‌حکمتی دارد!  از همان حکمت‌ها که خمینی بیابانی را هم به «رهبر آزادیخواهان ایران» تبدیل کرده بود. 

پیشتر هم گفتیم،  باز هم می‌گوئیم،   رسانه‌های کذا سر درآخور آنگلوساکسون‌ها دارند و در کمال حماقت می‌کوشند تروریسم ـ  پوپولیسم  ـ  را با «دمکراسی» در ترادف قرار دهند.  بدون اینکه در نظر آورند که در دمکراسی،   «خروج از جایگاه واقعی اجتماعی»،  به عنوان تهاجم و قانون‌شکنی «جرم» محسوب می‌شود.   حال آنکه،   در نظام آشوب و سرکوب پوپولیست،   این مرزشکنی و تهاجم یک الزام است!   نیازی هم نیست که به دوران مصدق بازگردیم.   حکومت جمکران و تهاجم‌ آشکارش به «روز جهانی کارگر» و مطالبات این به اصطلاح «کارگران» در برابر ماست!   

دولت روحانی عوامل خود را با شعارهای «ضدکارگر خارجی» به تظاهرات اول ماه مه آورد،  حال آنکه یکی از مطالبات «اتحادیه‌آزاد کارگران»،  رفع تبعیض از کارگران خارجی است!   این اتحادیه،  3 روز پیش از فرارسیدن روز جهانی کارگر،   مطالبات خود را در برابر «مچلیس» جمکران مطرح کرده بود:

«[...] اتحادیه آزاد کارگران ایران خواستار توقف اخراج کارگران [...]‌ رفع تبعیض از کارگران مهاجر افغان و سایر ملیت‌ها در ایران و اعلام روز جهانی کارگر به عنوان روز تعطیل رسمی شدند[...]»

منبع: رادیوفردا،  مورخ 8 اردیبهشت‌ماه سالجاری

در واقع دولت حسن روحانی چماقداران‌اش را با هدف تهدید مطالبات حقوقی کارگران به خیابان آورد.  و صف‌آرائی فاشیسم اسلامی در روز اول ماه مه واکنش دولت حسن فوتبال  به مطالبات اتحادیة آزاد کارگران ایران بود.   فراموش نکنیم که حکومت اسلامی یک ساختار ضدحقوقی است و هر گونه روابط حقوقی را نفی می‌کند.  مذاکرات هسته‌ای نیز فقط به دلیل شکست اربابان آتلانتیست‌ این حکومت در جبهه‌های سوریه و اوکراین گردنگیر ملایان شده.  و با توجه به سفر جیمی کارتر به مسکو و تحولات گستردة‌ عربستان که از جمله  به دوران 40 سالة وزارت سعودالفیصل نقطة پایان گذارد،  به نظر می‌رسد آنچه آنگلوساکسون‌ها طی 40 سال اخیر در منطقه رشته‌اند  ـ  از جمله هسته‌ای شدن حکومت فدائیان اسلام ـ  در حال پنبه شدن است!   به همین دلیل بی‌بی‌سی این سیاست را به حساب پهلوی دوم و فرانسه می‌نویسد،  باشد که از بریتانیا سلب مسئولیت کرده باشد.   سایت ایریب هم جهت بازارگرمی،  به تکرار تبلیغات ابله‌فریب ارباباب‌اش مشغول شده:

«[...] شبکه تلویزیونی بی‌بی‌سی[...] برنامه این هفته خود را به بررسی برنامه هسته‌ای ایران اختصاص داده[...] این برنامه [...] با عنوان ایران؛ چهل سال اختلاف هسته‌ای پخش خواهد شد[...] در تیزر تبلیغاتی این برنامه[...]آمده است:  چرا ایران تصمیم گرفت نیروگاه هسته‌ای داشته باشد؟  آیا دستیابی به سلاح هسته‌ای یک گزینه است؟ چگونه مسیر غنی‌سازی تعیین شد؟[...] ایران و متحدانش با چه فشارهایی مواجه شدند؟[...]‌»

منبع:  ایریب،  ‌مورخ 13 اردیبهشت‌ماه سالجاری

بله اگر کسی نداند که اتحادیه اروپا و سیاست کشور ایران تحت نظارت لندن قرار دارد،‌ ممکن است به این توهم دچار شودکه برای هسته‌ای شدن ایران،  پهلوی دوم و دولت فرانسه «مستقلاً» با یکدیگر وارد مذاکره شده بودند!   حال آنکه اختیار دولت فرانسه،  به قول معروف،   دست خودش نیست؛‌   لندن و واشنگتن بر این «اختیارات» نظارت تام و تمام دارند! از سوی دیگر،  این آمریکا بودکه پس از دستیابی اتحاد شوروی به بمب اتمی،  انگلستان و فرانسه را هسته‌ای کرد.   اسرائیل نیز کمی پس از فرانسه به بمب اتم دست یافت.  سپس در دورة ریاست جمهوری بیل کلینتون،  واشنگتن پاکستان را به سلاح اتمی مجهز کرد و... و بعد روتاری کلوب از صندوق «تف سربالای جمعی» محمد خاتمی را بیرون کشید تا یک بمب هم به دولت محبوب و مردمی ملاممدگوبلز بدهند!    اینجا بودکه گاری آتلانتیسم در دست‌انداز افتاد!   حتی لات‌بازی‌های احمدی‌نژاد هم نتوانست کمکی به ارباب برساند،   و کودتای سر سایمون‌گس برای تبدیل زباله به رئیس‌جمهور منتخب و مردمی ناکام ماند و ‌ناچار شدند با «70 درصد» آراء حسن روحانی را از صندوق تف سربالای جمعی بیرون بکشند،   و ... و امروز همین جانور وحشی می‌کوشد با جدا کردن حساب آخوند از توحش پلیس جمکران،‌   36 سال خشونت و توحش حکومت اسلامی را به «غیرآخوند» نسبت دهد:

«[...] نمی‌شود به هرکسی گفت که تو مجتهدی و می‌توانی اجتهاد کنی،  آن وقت سنگ روی سنگ بند نخواهد شد [...]»

منبع:  رادیوفردا،‌  مورخ 4 مه 2015     

گویا طی این 36 سال خیلی سنگ‌ها روی سنگ بند شده بود!   اظهارات حسن روحانی چندین و چند پیام به مخاطب می‌فرستد.   نخست اینکه لات‌بازی و وحشیگری پلیس جمکران هیچ ارتباطی با «اجتهاد» و نهایت امر با مجتهدین «محترم» ندارد!   به عبارت دیگر،   امثال سردار رادان و دیگر اراذل مسلح حکومت،   «هرکسی» شمرده می‌شوند و «حق اجتهاد» هم ندارند!   دیگر آنکه اگر پلیس «اجتهاد» کند،   «نظم» در هم می‌ریزد.   حال آنکه از یک‌سو،   حکومت اسلامی اصولاً فاقد «نظم حقوقی» است،   و از سوی دیگر،  عامل اصلی بی‌نظمی و آشوب همین «اجتهاد» است که برای آخوندجماعت و توله‌ها و پامنبری‌های‌اش «جایگاه فراقانونی» فراهم آورده و به اینان امکان می‌دهد با خروج از جایگاه واقعی اجتماعی‌شان،  برای دیگران تعیین تکلیف نمایند.   

این آخوند است که حق انتخاب آزاد انسان را نفی می‌کند،  و با تکیه بر شیوة‌ قرون‌وسطائی‌«اجتهاد» در جامعه «روابط حقوقی» را به زیر سئوال می‌برد.   و پلیس جمکران نیز جز پیروی از این شیوة تحجر کار دیگری صورت نداده.  پس منطقاً می‌باید دلائل ابراز نگرانی حسن روحانی از «اجتهاد پلیس» را جای دیگری جستجو کنیم!   ‌جائی که «فرمانده سپاه» نقش «شاه کودتاچی» ایفا می‌کند و عربدة  «درواز‌ة تمدن بزرگ» سر می‌دهد تا «شیخ‌کودتاچی» را به ارزش بگذارد!   در واقع روحانی هم مانند اکبر بهرمانی ـ این جانور وحشی خط روحانی را در دوران امیرکبیر ادامه می‌دهد ـ ‌ می‌خواهد با ایجاد گسست در پیوند زوج آخوند و اوباش،   دو جبهة کاذب تشکیل دهد و با دمیدن در شیپور زنگ زدة‌ این تقابل نیست‌در جهان،   یک‌بار دیگر اسلام سیاسی و فتوی سالاری ـ تروریسم  ـ را به ارزش بگذارد!